15. (230)

Cisza przeistacza się w świadomość. Świadomość w odmienny tok myślenia. A czas towarzyszy pędzącemu wirowi myśli, jakby nagle stał się tylko widzem, a nie, jak zawsze źle podpowiadającym dublerem. Z minuty na minutę zmian w powietrzu jest coraz więcej, cząsteczki tlenu wypierane są przez słowa, a dwutlenek węgla wyskakujący z moich płuc przestał być tylko resztą istnienia. Patrzę na mój świat z lekkim zdziwieniem wpisanym w źrenice, przygryzając usta i drapiąc się po szyi. Nie wszystko rozumiem, zmiany są prażącym słońcem w środku zimy, w środku człowieka, który mówił, myślał i twierdził, że już nigdy się nie zmienił, bo stwardniał zbyt mocno. Okazuje się, że wcale nie stwardniałam. Po prostu zlodowaciałam zewnętrznie, przyjmując każdy ból z niezłomną miną, lecz oblewając potokami łez każdą szramę na gładkiej powierzchni martwej wody. Z zaciskaniem pięści wsłuchiwałam się w piskliwy odgłos rysowania powierzchni mojej duszy, znosząc to, sama nie wiem, jak. Właściwie wszystko da się znieść. Mimo tego krzyczenia "nie dam rady", "nie wytrzymam tego dłużej". Człowiek zawsze wytrzymuje, ze względu na ten kawał mięsa po lewej stronie płuc, który nigdy nie przerywa bicia. Chyba, że umiera. Tylko śmierć jest w stanie złamać człowieka doszczętnie - bo ona nawet nie daje szansy na powstanie. Każda rzucona na plecy deska, każdy upadek pod ciężarem betonowego bloku jest nie tylko cierpieniem, ale też odpoczywaniem, choć tak ciężkim do zauważenia. Odpoczywaniem, które potęguje w komórkach siłę do postawienia kolejnego kroku.
Bo to wszystko to po prostu kwestia czasu. Moment spadający w otchłań przeszłości, obijający się o ściany studni wspomnień. To tylko przeszłość. A ty masz przed sobą drogę. Skup się i idź do celu.
Miej ideał - ale nie bądź idealistą.

Can you make life better? If yes, just do this.