poniedziałek, 31 grudnia 2012

4. (296)

Kochani Czytelnicy i Czytelniczki! Zanim napiszę kilka nieporadnych zdań o tym, jak to nadchodzący rok 2013 ma być lepszy, fajniejszy, milszy etc., uprzednio Wam z całego serca dziękuję! Jest już Was tutaj o 19 osób więcej, a niżeli rok temu! To dla mnie niewiarygodny sukces, i mimo że podobno z czasem każdy kolejny obserwator już tak nie cieszy, to u mnie stan euforii nadal trwa i wierzcie mi lub nie, każdy z Was jest dla mnie indywidualnym powodem do radości. Na blogu jest już 124 komentarze, a odejmując moje, nadal pozostaje ich mnóstwo - lekko ponad 100. Oczywiście nie znaczy to, że jestem definitywnie usatysfakcjonowana i nie czekam na więcej. Czekam! Tak więc śmiało komentujcie i motywujcie mnie, bym potrafiła zwalczać tymczasowe braki weny albo chwile zwątpienia. Odwiedziliście moją stronę 13450 razy - a ja 13450 razy DZIĘKUJĘ <3
I wracając do życzeń, niech 2013 będzie lepszy niż ten. Jeśli nie szczęśliwszy, to może chociaż bogatszy, jeśli nie bogatszy to może chociaż pogodniejszy, a jeśli nie pogodniejszy, to oby przynajmniej był jako taki. Taki w sam raz, równoważący w sobie powody do uśmiechu i okazje do narzekania. A co jak co, uśmiechu Wam życzę ponad wszystko. Prawdziwego i dobrego, lecz na pewno nie banalnego. O, i proszę, tak właśnie pośród zbędnych mniej lub bardziej słów znalazłam te najlepsze:
Życzę Wam niebanalnego roku :*


I oczywiście wspaniałych imprez sylwestrowych :)

niedziela, 30 grudnia 2012

3. (295)

Wydzierającym wiele z wnętrza gestem zerkam na swoje łzawe, rzewne odbicie, przerysowane swoją patetycznością  i zmęczone zwyczajnym byciem. W ustach rozpływa się ironia i pogarda nad samą sobą, gorycz. Mogłam grać bez ustanku - wybrałam upokorzenia zwielokrotnione siłą ciszy i zazębiające się z ciemnymi wdechami trującego powietrza. Zgubiłam pierwiastek normalności, a szukając go ze spuszczoną głową skręciłam życiowy kręgosłup. Zerkam teraz na świat po drugiej stronie lustra i opowiadam historie o tym, jak łatwo mi było przestać marzyć. O tym jak cicho, nocą, wypływały ze mnie pragnienia i zostałam sama, pusta, lekka i spokojna, nastawiona bardziej nijako niżeli pokojowo do jutra, z miną szaro-burą i myśleniem zaburzonym nicością.
Nigdy nie sądziłam, że będę zdolna wpychać sobie do uszu kłamstwa i wierzyć w nie do bólu, a mimo wszystko nadal bezskutecznie. Wyrwałam wszelkie zapasowe serca chowane pod tętnicą i zdezynfekowałam aurę, aby ot tak uczynić swoje życie sterylnie czystym, bez zbędnych planów na przyszłość i scen brudnych wspomnień.
Nie wolno mi.
I wbrew wszelkim chęciom, nie zdołam zdziałać czegokolwiek. Nawet, gdybym kwasem solnym spaliła wszystkie widoczne uczucia i pocięła na strzępki kolekcjonowane skrycie lęki, nie zdołam pozbyć się ubytków w emocjonalnej stratosferze. Ręce moje są wyschnięte i zimne, potrzebują... Usta mam stęsknione i bezdomne. W oczy dawno nikt mi nie spojrzał z ciekawości, więc gaśnie zieleń, pakuje walizki, odchodzi. Głos zachrypiał mi, oblazł w pajęczyny, nie pamiętam, kiedy ostatnio czuł się wyczekiwanym gościem i mógł tłumaczyć ciągi impulsy duszy. I nie, proszę Cię, dziewczyno z lustra, nie mów mi o tym, jak przestałam tęsknić. Nie mów o beztroskiej obojętności we wszystkich zakątkach życia i nie kłam historiami o egzystencji bez wizji jaśniejszej rzeczywistości.
Ktoś musi, może ja, może cicha, niepokorna, kumulować całą złość w sobie i buzować od nadmiaru pretensji do świata. Ktoś musi, kochanie, bo zabrali nam zdolność do powolnego uwalniania się podczas długich rozmów, do rytmów powolnych, rytmicznych kroków. W pewien sposób straciliśmy zdolność do wzmacniania swojej nadziei i choć miałam zrobić wszystko, by nikt się o nas nie martwił, poszło nie tak, znowu, jak zwykle, jak zawsze.


You got that medicine I need.
Dope, shoot it up straight to the heart please.

post pisany przy utworze:
Lana Del Rey - Gods & Monsters

poniedziałek, 24 grudnia 2012

2. (294)

Chcę, żebyś nie zapomniał/nie zapomniała o sobie w te święta. Daj sobie wolność bycia sobą i nie pozwól utopić się w natłoku szorstkich zdań rozpoczynających się od "powinieneś/powinnaś" czy "musisz". Nie zapomnij o sobie, proszę, i bądź dla siebie dobrym człowiekiem. Nie życzę Ci wesołych świąt. Niech całe twoje życie bywa wesołe - nie tylko trzy dni wyrwane z kalendarza. Nie chcę dla Ciebie wszystkiego najlepszego. Bardziej pragnę, by twoje życie było dobre, zrównoważone, harmonijne. Nie chciej nigdy od losu najlepszego, bo udławisz się tym i zszarzejesz całkiem. Życz sobie dobrego, balansuj po linii życia i chwiej się, bez obaw. Nie życzę Ci niczego, co wydaje się oczywiste. Po prostu bądź teraz sobą, nie chowaj się, nie chowaj, stawiaj kroki pewnie i żyj tak, jak zawsze żyłeś/żyłaś tylko w wizjach przed snem z nieśmiałym uśmiechem na twarzy.
To jest Twój czas - droga Czyteliczko, drogi Czytelniku - uśmiechnij się teraz dla mnie i odsuń na bok wszystko, czego nie chcesz.
Pamiętaj o sobie w te święta.


And I would give all this and heaven too.

piątek, 21 grudnia 2012

1. (293)

I jeśli już będę umierać, chcę umierać komuś. Chcę, by ktoś widział ostatnie moje tchnienie, wieńczący ruch klatki piersiowej, opadające powieki i zastygłe żyły. Chcę, by ktoś czuł tę stratę. By nagle po prostu zdał sobie sprawę, że jakaś część jego życia umarła. By poczuł to, co towarzyszyło mi przez całe życie: jakiś mocno przeciągnięty pogrzeb, aura strachu, swąd zgniłego życia. By tym razem to mój scenariusz był tym wiodącym i abym mogła dozować, wymierzać w was ból narzędziem słodkiej zemsty.
I jeśli już będę odchodzić, to z dosadnym tupnięciem i podniesioną głową. Z dotąd niepodobną do mnie pewnością, tak stanowczą, że gonić mnie będziesz, prosić, bym zwolniła, bym wróciła, bym została. I tej jeden jedyny raz nie ulegnę, nie skulę się w sobie, tylko pójdę na wprost przed siebie, z czasem nie czując pod sobą gruntu i tylko słysząc, jak pluskiem obijam się od skał, od spienionych skał, od twardego morza. Popsuję komuś całe życie. Wyrwę mu siebie samą, postrzępię, zostawię dziurę krwawą i lśniącą, a sam jej widok będzie mnie napawał ulgą. Wszystkie zemsty świata wyblakną przy jednej, mojej, i nie będzie żal, nie będzie. Walczyłam z instynktami porażki od lat, do chwili, gdy nagle ktoś wlazł do życia i podkradał mi ciebie jak schowane przed dziećmi smakołyki, walczyłam z każdym gryzącym poczuciem poniżenia, rwałam na strzępki wiele miażdżących myśli, tylko to syczące słowo "winna" dziwnym trafem prześlizgiwało się przez sitko sumienia i nie mogłam oddychać, spać, jeść bez jego dźwięku. Smutek lepkim gestem przykleił się do mnie na stałe, okalał mnie, twarz całą, wszystkie sny i sekundy, podczas których naprawdę, naprawdę chciałam się cieszyć. Wewnętrznym murem były wspomnienia i tylko echem odbijał się śmiech. Wszystkimi wyrwanymi z gardła stęknięciami, co na kształt szczęścia brzmieć miały - kłamałam. Manipulacyjne wyrazy twarzy kolejno stały, gęsiego, a ja tylko testowałam, którym łatwiej zabliźnić wam oczy i wepchnąć w nie gipsową papkę.
Było łatwo.
Banalnie łatwo.
Płacić będę za cudzą głupotę w walucie wieczorów gnijących, wieczorów z bezsensem i bezsnem w tytule. Popęka mi skóra od czekania, ale to nic, to nic - przezroczyste linie z przeszłości blakną miarowo,  nowe także znikną aż do następnego i nigdy ostatniego razu.
Chciałam nie mówić Ci, ale muszę - wracam. Znowu. Odbicie wyblakłe i szumiące myśli.
Ja.


I aint got nothing left to give...

post pisany przy utworze:
Angus and Julia Stone - Draw Your Swords