19. (158)

Czas nie jest jednym z moich sprzymierzeńców. Ucieka, przelewa się przez palce, sypie się przez rurkę w klepsydrze, tyka wśród szczęków zegarowych konstrukcji. Dlaczego więc go nie wykorzystuję, tylko patrzę na pośpiesznie spadające gęsiego ziarenka piasku, mając za muzykę rytmiczny podźwięk? To nawet nie chwila wytchnienia , co głupota. Ten stan wychodzi poza granice normalności. Powinnam przerwać tą złą passę uciekania, przecież kiedyś i tak się zmęczę, a taką dyszącą i spoconą duszę będzie zdumiewająco łatwo powalić na ziemię, a potem kopać ją w brzuch, twarz, plecy... Ból? Tak. I zrozum w końcu, że to słowo ma wiele znaczeń. Nie wliczaj go do kanonu nadużywanych i przereklamowanych tylko ze względu na ubogość w litery. To nie jest wyraz łatwy. Nie, nie będę tłumaczyć. Może kiedyś zrozumiesz, gdy los kopnie cię, zanosząc się dzikim śmiechem na widok twojego upadku. Przeznaczenie uwielbia słyszeć chrobot piachu wrzynającego się w brodę. Lubi zapach krwi, takiej brudnej, z ziemią i resztkami łez. A ja? A ja patrzę na zegarek, z dziwnym przeczuciem, że cokolwiek nie zrobię, i tak zawsze będzie obok mnie tak pustka i świadomość przemijania. Moje serce pogodziło się ze swoim losem. Oboje wiemy jedno: najlepsze dni zniknęły wraz z chwilą, gdy mała Natalka zrozumiała, czym są problemy.
Co teraz?
Otóż nic. Mogę odwracać klepsydrę wciąż na nowo, ale nie zatrzymam działania grawitacji. Mogę wyjmować baterie z budzika i wyłączyć telefon. Ale siebie nie jestem w stanie ustawić. Nie cofnę się - pozostawiłam po sobie ruiny blokujące przejście. Nie zatrzymam - przecież muszę uciekać przed sobą światem. Nie przyśpieszę - trzymają mnie żelazne kule przyczepione kajdanami do stóp, mają oczy, mają nosy, mają ręce, nogi, usta. Przyjrzyj się im uważnie... Okaże się, że są z lustra....

Nie zapominaj o przeszłości.

Ona tworzy ciebie znacznie bardziej,

niż niezliczone komórki i kod DNA.