19. (128)

Cały ten świat powinien być zbudowany na zaufaniu. Powinniśmy ufać Bogu, ufać władzom, ufać sobie nawzajem i na odwrót. A jest jak jest. Wszędzie tylko kłamstwo i obłudne, zazdrosne spojrzenia. Nie ma wśród ludzi czystej, przejrzystej linii porozumienia. Wszystko kręci się wokół własnych korzyści. Boję się na to patrzeć. Przeraża mnie dzikość tej planety. Jestem tu nikim, doskonale wiem. Jestem tu czymś pustym, nieistotnym, wspomnianą wczoraj sekundą. Zgubiłam się. Wcześniej przynajmniej ufałam sama sobie. Teraz mam tylko same przeciwwskazania. Gubię się, co właściwie jest tylko cichym przekazem "proszę, odnajdź mnie". Ja wiem, że nie jest łatwo. Do mojego prawdziwego "ja" trudno się dostać. Jest ukryte pod grubą warstwą kłamstw, złudzeń, iluzji. Jest niewidzialne, nienamacalne. Trzeba szukać dniami i nocami. Trzeba drążyć korytarze w zimnej duszy. Świat sprawił, że upadłam. Podobno od dna można się odbić. W takim razie nie od mojego. Owszem, odbiłabym się, gdyby dno było miękkie, lekkie i sprężyste. A nie jest. Upadki bolą właściwie bardziej niż cokolwiek. Zwłaszcza gdy ten głośny stukot ciała uderzającego o grunt słyszą wszyscy. Dopiero tu, na dole, zaczyna się piekło. Stąd droga jest tylko jedna - ta najtrudniejsza, najgorsza, najboleśniejsza. Nie czuję się na siłach, by podjąć próbę wspinaczki. Tutaj jest start. Tutaj się nie pamięta swojego imienia, uczucia się mieszają i tworzą lepką breję. Wszystko się plącze jak słuchawki w kieszeni. Topię się w tej rzeczywistości. Nie widzę światła. Tunel jest piekielnie długi, brak mi sił, nawet perspektywa nieba i wieczności nie podnosi mnie na duchu. Tylko wziąć tą broń i policzyć do trzech.

Chodzący umarli padają na ziemię.

To się rozprzestrzenia...