niedziela, 4 września 2011

4. (92)

Przyjaźń nie chodzi po ulicach. Przyjaźń nie fruwa samolotami. Przyjaźni nie zobaczysz oczami. Przyjaźń trzeba poczuć, by ją zrozumieć. Rozumieć ją jako coś więcej niż ośmioliterowy wyraz. Ta prawdziwa wytrzymuje lata i stawia czoła kilometrom. Nic jej ni zniszczy, nic nie powstrzyma. W XXI wieku nie ma już takiej idealnej. Właściwie na każdej, bliższej czy dalszej znajomości można znaleźć jakieś szramy i rysy. Nie sztuką jest je jedynie zauważać. Sztuką jest szukanie niewidzialnego plasterka, którym rany można zakleić. Blizny zostaję, ale odpowiednio pielęgnowane - z czasem staną się coraz bledsze i niewyraźne. W normalnych okolicznościach napisałabym, jakim wielkim szczęściem jest dla mnie K. Ale nie napiszę. Bo dziś jest dzień z grupy wyjątkowych. Dzień, w którym muszę poświęcić kilka linijek jedynej, bliskiej mi Marynie.
Nie wiem, czy ona to czyta, czy nie. W jej życiu nie zawsze świeci słońce, a zegary nie stoją w miejscu. Ale nawet jeśli nie czyta, to wierzę głęboko, że myśli o mnie, tak samo, jak ja o niej.
Ja - Krynka, cicha miejscowość (żeby nie powiedzieć wieś) w okolicach Siedlec, Łukowa. Ona - Przemyśl, piękne miasto, znane mi, niestety, tylko z pocztówek i zdjęć.
Kilkaset kilometrów. Rok bez chociażby jednego spotkania. I to wytrwałe czekanie do wakacji. Do spotkania. Do "tempo Krynka", do "łoj" i innych przebojów, które zna tylko nasza dwójka.
Kiedy wspominam nasze pierwsze spotkanie, mimowolnie zaczynam wierzyć w przeznaczenie. Tylko los mógł sprawić, że prababcią Tyni jest moja sąsiadka. Tylko ten fakt ściągał ją tu, do Krynki. Ten niby szczegół pozwolił nam odkryć, jak piękne są dzieła przypadku. Przecież wystarczyłoby, abym wyjechała w czasie jej pobytu na wsi, przecież mogłam po prostu nie podchodzić, nie zapoznawać się.
Teraz wiem, jak wielki błąd bym popełniła. Wtedy nie mogłam tego zrozumieć. Miałam kilka lat. Chyba 8. Nie interesowało ciche szeptanie i chichotanie na każdym kroku. Teraz dziękuję Bogu. Wzbogacił moje życie. Na nowo.
Muszę nauczyć się dostrzegać to częściej. Nie tylko w urodziny przyjaciół. Nie tylko.
Zawsze.
Zawsze jest ktoś obok.
Zawsze. Wystarczy się rozejrzeć, a nie kryć twarz w dłoniach.


.Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, 
gdy nasze skrzydła zapomniały jak latać.

2 komentarze:

Komentarze naruszające godność i prawa człowieka, obraźliwe i spam nie będą akceptowane. Za każdą literkę, wyraz i zdanie dziękuję z całego serca i czekam na Twoją opinię. Nie bój się! Napisz coś, niech Twoje słowa przyniosą mi nieco uśmiechu ;)