Nic nie jest pewne w naszej przyszłości. I postanowiłam zbytnio nie wybiegać w przód. Co będzie, to będzie. Muszę przestać tak się martwić. Czas połknąć kilka tabletek "na humor" i czekać na ich działanie.
Zbliża się najbardziej znienawidzona pora dnia. Wieczór. Samotny wieczór. Z głośników rozbrzmiewa dołująca, smutna muzyka. Gdy pojawia się weselsza piosenka, od razu przełączam. Metal, rock, herbata i ja. I tak codziennie. Nie umiem z tym żyć. Nie potrafię pogodzić się z rzeczywistością. Przytłacza mnie widok zachodzącego słońca. Jest taki banalny. Nudny. Nie zapalam światła. W ciemności łatwiej mi się myśli. O nas. Jesteśmy jeszcze my?
Mnóstwo pytań. Zero odpowiedzi.
Ma sens?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Komentarze naruszające godność i prawa człowieka, obraźliwe i spam nie będą akceptowane. Za każdą literkę, wyraz i zdanie dziękuję z całego serca i czekam na Twoją opinię. Nie bój się! Napisz coś, niech Twoje słowa przyniosą mi nieco uśmiechu ;)