1. (274)

Ludziom trzeba pokazywać palcem. Podchodzić powoli, jak do dziecka, które w każdej chwili może sobie wybuchnąć histerią, ot tak, podchodzić ostrożnie i pokazywać, szepcząc przy tym słodkim głosem "Kochanie, bo widzisz... Zraniłaś/zraniłeś mnie tu, tu i tu. Popraw to, dobrze? Bo ja tak bardzo cię proszę." Trzeba im na dodatek wyrwać żyły z rąk i pokazać wszystkie blizny, bo nie uwierzą, bo przecież jak to, zaraz, jak to, oni ranić, oni nie ranią, nie czuli niczego szczególnego, bawili się dobrze, kiedy to niby mogli kogokolwiek zranić? A widzisz, mogli. Ludzie mnie ranią wybuchając śmiechem z kimś innym, choć może siedzę im jak zwykle, za plecami.Odsuwając swoje ramię od mojego niby przypadkiem, bo im wygodniej w pozycji lekko wygiętej. Przestając. Ilu z nas przestało? Kochało i przestało? Często przestajemy kochać. Jeszcze częściej wcale nie zaczynamy. Można, bo kto broni?, zbierać wszystkie dziwne emocje i chęci, wszystkie przyzwyczajenia, wszystkie uczucia, wrzucać je do worka gdzieś w podświadomości, i z siłą tego zbiorowiska lubienia, egoizmu bądź obojętności wypowiadać ckliwe kłamstwa o wielkiej miłości. Można. Czemu nie skorzystać. Życie nam samo z siebie wyciska niewiele słodyczy, powyciskajmy jej trochę z innych, patrząc jak choć raz to komuś jest gorzej.
Właściwie pole do popisu mam ogromne. Mogę szatkować codzienność na tysięczne części i każdej z osobna wytykać nie-idealność. Nie robię nic, tak tymczasem. Oczy plują soczyście zmęczeniem i umysł wypływa mi z głowy, cieknąc w postaci nieprzyjemnej brei po karku. Nic nie czynię z własną egzystencją, nic, by mieć choć świadomość jej wartości. Nawet nie boli. Trzeba tylko unikać samotnych spacerów, polegiwania w łóżku i nicnierobienia. Trzeba tak napchać sobie zajęć do rąk, by ledwo odróżniać dobę od doby, dzień od nocy i sekundy od minut. Nie zwracać uwagi na krew kapiącą z nosa, z drgających dłoni, czasem z serca. Wszystkim nam zdarza się umierać, grabarzy jednak nie przybywa. Cmentarze trwają w blasku ogni i właściwie z ludźmi czy bez, są miejscami do nieżycia. Wiatr gubi się, rwąc nam włosy z głowy, myli nas z wyglądem zwłok.
Sekunda. Zaczynasz nienawidzić. Nie znosić. Czuć wstręt. Sekunda.
I przecież wszystko jest tak dobrze. Tak pięknie przyświeca nam słoneczny blask. Jesteśmy szczęśliwą młodzieżą, stworzymy kiedyś polską historię, podczas gdy świat pewnie się nigdy nie dowie, że brak nas, ciągle nas brak. Znikamy w świetle gwiazd po stokroć, bo tak naprawdę nikt nie był w stanie nauczyć nas miłości. Wykorzystując kolejne kukiełki na drodze -szukamy.
Patrzę w lustro i widzę, jak depczę anielskie pióra.

I do not understand.