11. (226)

Może te wszystkie gwiazdy na niebie są dziś właśnie po to, by rozjaśniać nasze jaźnie. By noc stała się nie tylko czasem przeznaczonym na bezkresne wzdychanie i przewracanie się z boku na bok, ale też na myślenie, po którym sączy się nadzieja, a nie ciemność. I choć moja, często 4-5 godzinna faza mdlejącego pesymizmu z mrokiem za szybą często bywa męką, to nie dziś. Serce bije lekko. Pozwoli zmrużyć oczy z uśmiechem. I to nie tak, że wszystkie kujące w serce słowa, wydarzenia, ludzie i rzeczy rozpłynęły się na wietrze. Czasami wystarczy parę słów, aby człowiek zdał sobie sprawę, iż te wszystkie gnące, ściągające do parteru i duszące za szyję sprawy są po prostu mocno powiększone przez niewidzialną lupę przyklejaną do oczy przez nas samych.
Nadszedł dobry czas, by okręcić się, zlustrować uważnie wzrokiem przywiązane do mnie kule z żelazna i kłamstwa, a następnie niewymagającym zbyt wielkiego wysiłku ruchem oderwać od siebie łańcuchy, które, jak się okazuje, wcale nie są twarde i niezłomne, zardzewiały już dawno, gdy szczerość krzyknęła adiou, a zaufanie postanowiło zafundować sobie kulkę. Cała trudność nie polega w zamykaniu pewnych rozdziałów, tylko w drążącej sumienie świadomości straty. Straty wielu chwil owianych wiosennym wiatrem. Momentów falujących od śmiechu płuc, lecz też drgających warg polanych strużkami łez. Strata mija, gdy po długich rozmyślaniach przed oczy wskakują litery i tworzą na powiekach krótki, acz do bólu prawdziwy napis: to nigdy nie było prawdziwe... A nawet jeśli gdzieś w zakamarkach relacji rodziło się ziarenko prawdy, to szybko tłumione było przez nagminny lęk, że nagle wszystko runie pod ciężarem odkrytych blizn, jeszcze ze śladami bezlitosnego życia. Teraz... Nie ma już nic. Prócz strzępek uczuć i anielich piór. Ulga. Wewnątrz mnie ulga. Cokolwiek to jest, egoizm, znieczulica, czy choćby poczucie rozprostowania kart przeszłości - jest mi dobrze. Mogę być niczym, ale i tak jest mi dobrze. Lęk roztopił się. Serce żarzy. Żyły tłoczą nadzieję. Usnę. Anioł wiernie będzie w moich snach, w podświadomości. Walcie się, góry, opadajcie, strome wzgórza. Usnę o tonę lżejsza. Bez łez. Bez strachu. Bez pytań i pustki w odpowiedzi. To prawda jest odpowiedzią. Prawda.
Prawda.

Nie ma dużo czasu...