5. (235)

Tak bardzo bym chciała uciec... Wziąć wielką, mocarną, z lekka przykurzoną walizkę, wpakować w nią resztę drobnych, zardzewiałych monet o nominałach startych od użycia, poupychać kilka szarych ubrań, kilkadziesiąt książek z podniszczonymi okładkami i choć dwie pary butów na obcasie, zasunąć suwak z udawaną złością i wyjść przez drzwi frontowe, uważnie stawiając stopy na niepewnym gruncie. Chciałabym wciągnąć w nozdrza żużel wraz z powietrzem, ostatni raz mrugnąć pod władaniem wyższej dyktatury i trzasnąć drzwiami na znak swojego buntu, albo nawet tak bez powodu, aby cisza nie zadomowiła się na stałe w ramach mojego życia. Chciałabym pogasić wszystkie światła i zdmuchnąć na raz lśniące płomyki świeczek, tak, aby ciemność ogarnęła w mnie w ciągu jednej setnej sekundy, tak, abym topiła się w niej, abym nie mogła myśleć o niczym innym. Chcę porwać zasłonki i powybijać szyby, chcę zerwać podłogę aż do krwi z żywicy, chcę podkopać się pod piwnicę, tak bardzo chcę, oby tylko wyjść stąd, wyrwać się z własnego obłędu, uciec od rzeczywistości tak do bólu prawdziwej, tak do bólu raniącej. Ile bym dała za wolność, ileż byłabym w stanie za nią zapłacić... Bierzcie wszystkie książki, bierzcie kołdrę i poduszkę, zabierzcie nawet stare zdjęcia, dajcie mi tylko łyk jakiejś życiodajnej substancji, która przeniesie mnie do innego świata, gdzie bycie czyjąś własnością będzie oznaczało tylko i wyłącznie miłość.
Łamią się mosty, podupadają drogi, spadają samoloty. Kolory poszły umrzeć śmiercią dramatycznych ofiar morderstwa, a słońce na tą specjalną okazję wytworzyło sobie rękę, aby pokazać mi środkowy palec. Tak chyba ma być. Bóg tak sobie pewnie życzył. Pomyślał "a czemu to ja jeden mam cierpieć na krzyżu?".
Wszystko miało być inaczej. Czyżbym pomyliła strony różańca i modliła się od końca?
Czy te wszystkie słowa mówiłam za cicho?
Nie wysłuchałeś.

Forever lost.